In dit blog deel ik mijn gevoel van afgelopen week. Een kijkje achter de schermen, om je te vertellen dat ik – net als iedereen – twijfels heb, spanning ervaar en soms best ergens tegenop zie. Tegelijk deel ik ook mijn geluksgevoel.
Afgelopen maandag begonnen we met een normale maandag (voor zover onze maandagen normaal zijn). Heel veel nieuwe collecties inhangen, content schieten en zorgen voor de perfecte beleving in de winkel. We werken hard, hebben plezier, maar weten allemaal dat het een intense week wordt. Een drukke week met als hoogtepunt onze tweede show. Dinsdag en woensdag vliegen voorbij, de herfst is voelbaar en het is heerlijk druk in onze winkel.
En dan is het donderdag. Het lijkt een dag als alle andere… tot de avond valt. Dan verandert alles. De winkel wordt geen winkel meer, maar een theater. De stoelen worden klaargezet, de modellen oefenen hun choreografie en achter de schermen gonst het: spanning, verwachting, energie, teamwork. Voor de show eten we altijd met elkaar, we lachen, genieten en bespreken het plan van aanpak voor de avond. Het voelt alsof we samen aan de start van een marathon staan. Want een show organiseer je niet zomaar tussendoor: het vraagt strakke voorbereiding, ieder detail telt.
Na het eten maken mijn Mooimakers zich klaar om de gasten te ontvangen. Nog even een blik in de spiegel, lippenstift bijwerken, grapjes maken om de zenuwen weg te lachen en snel nog een video opnemen waarin we onze eigen sets showen.
Terwijl de meiden boven zijn, trek ik me terug in de kelder. Even stilte, even voorbereiden zonder mensen om me heen. Daar zit ik dan, zoals altijd op het laatste moment, mijn speech te schrijven. En heel eerlijk: ik weet niet waarom ik die speech altijd weer schrijf, want ik gebruik hem nooit! Toch geeft het me rust, een soort veiligheid. Want stel je voor dat ik een black-out krijg en geen woorden heb. Ondertussen zie ik op het scherm onze gasten binnenstromen, mooi aangekleed en vol verwachting. Ow… al die mensen komen voor ons. De adrenaline stijgt, ik haal diep adem, spreek mezelf toe en denk: oké Mag… daar gaan we!
Precies vijf minuten voor de show loop ik naar boven, met een knoop in mijn maag. Je denkt misschien; na zoveel shows ben je eraan gewend. Nou, echt niet. En misschien is dat maar goed ook. Die spanning houdt me scherp, voor mij is dit nooit vanzelfsprekend.
De DJ start, de muziek vult de winkel en de eerste modellen lopen de catwalk op. Het is begonnen. Snel scan ik de gezichten van het publiek. Ik zie ogen die lachen, mensen die elkaar aanstoten en fluisteren: “die set is fantastisch.” Ik voel de verwachting en geniet achter de schermen van het applaus. De toon is gezet, de eerste ronde is goed. Dan komt voor mij het spannendste moment: zelfverzekerd en charmant naar mijn plek lopen (terwijl ik dat op dat moment echt niet voel). Mijn knieën knikken terwijl ik met een glimlach begin te praten en mijn gasten verwelkom.
Na mijn opening zijn de modellen omgekleed (echt, dat doen ze zo snel!) en lopen ze de catwalk op voor de tweede ronde. En dan gebeurt het; de spanning valt van me af, ik vergeet de wereld om me heen, vergeet mijn speech en doe waar ik goed in ben: mijn passie en mijn visie op mode delen, natuurlijk met de tips die ik zo graag meegeef.
Na de laatste ronde en de grande finale begint het echte werk. Mijn hele team weet wat te doen en waar ze moeten staan. Mijn mannen bouwen af en zetten de rekken in razend tempo terug. Bij de kassa wordt er soepel geholpen. Runners vliegen door de winkel om precies de items te pakken waar de Mooimakers om vragen. Achter de bar staat onze gastvrouw, die de gezelligheid bewaakt alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Voor de buitenwereld lijkt alles vanzelf te gaan, maar dit is strak georganiseerd teamwork: een geoliede machine.
En ik? Zodra het kan zoek ik een hoekje. Ik kijk rond, zie de blije gezichten en voel de vibe. Dan overvalt me dat geluksgevoel. Verwondering, dankbaarheid, elke keer opnieuw. Want na al die jaren voelt een show nooit gewoon. Zóveel vrouwen die de moeite nemen om erbij te zijn, die speciaal voor ons komen: dat raakt me iedere keer. Het voelt als een voorrecht en ik koester dat.
En rond elven is daar altijd Anita Meyer met Why Tell Me Why. Vraag me niet waarom, maar het hoort erbij. Het is traditie, het past bij de euforie. De laatste klant loopt naar buiten en wij ploffen neer aan de bar. Moe, leeg, maar met een hart vol dankbaarheid. We voelen allemaal hetzelfde: absurd, we hebben het weer geflikt!
En weet je wat het extra bijzonder maakt? Dit doen we niet één keer, maar drie keer per seizoen. Iedere keer met een compleet nieuwe collectie. Altijd fris, altijd anders – maar steeds met dezelfde passie en dezelfde spanning. Elk seizoen denk ik: zal ik dit jaar eens overslaan? Maar diep vanbinnen weet ik dat dat niet gaat gebeuren. De voorbereiding, de chaos, de zenuwen – ik neem het allemaal voor lief. Omdat ik – net als jullie – intens geniet van zo’n avond.
Dit blog is een ode: aan mijn meiden, die net zoveel van mijn bedrijf houden als ik. Die voor en achter de schermen keihard werken. Aan mijn mannen die altijd voor me klaarstaan. Aan iedereen die zijn rol pakt, groot of klein, zichtbaar of onzichtbaar. Aan al die vrouwen die ons keer op keer het vertrouwen geven. De lat ligt iedere keer weer hoog, maar iedere keer springen we er met elkaar overheen. En nee, voor mij is dit niet vanzelfsprekend.
Precies daarom blijft het zo bijzonder om dit mooie bedrijf samen te mogen runnen!
